کهن الگوی هادس

هادس، خدای مردگان و دنیای زیرین است که هر دو نمادی از ناخودآگاه فردی درون آدم است. بارزترین ویژگی شخصیتی این کهن‌الگو، عمق و سردی رفتار اوست. در واقع منظور از عمق، درک بالای این انرژی از زندگی است؛ برای مثال، عرفا و فلاسفه‌ای که به درجه عرفان و شناخت و آگاهی از زندگی می‌رسیدند، انرژی فعال هادس را در خود داشتند.

غم، ناراحتی، انزوا و سوگواری، نمادهای شاخص شخصیت هادسی است. افرادی که از عالم و آدم بریده‌اند و حالاتی از افسردگی و ناامیدی دارند، همان مردان هادسی هستند.

این انرژی ممکن است بر اثر اتفاق ناگواری که برای فرد رخ می‌دهد فعال شود؛ از آن پس، نگاه افراد به زندگی متفاوت می‌شود. آن‌ها اغلب به‌قدری به معنا توجه می‌کنند که همه چیز اصالت خود را از دست می‌دهد و به پوچی می‌رسد. افرادی که به نظر عالم می‌آیند و نسبت به نادانی‌ها و ناپختگی‌های رفتاری دیگران نگاه عاقل اندر سفیه دارند، انرژی این کهن‌الگو در آن‌ها فعال است.

مردان با آرکتایپ هادس، درونگرا، منزوی، تنها و تودار هستند. اغلب، در سکوت به مسائل از زاویه دید متفاوتی نگاه می‌کنند. آن‌ها گاهی از نادانی افراد دیگر در مواجهه با رویدادهای مختلف، متعجب می‌شوند.

از احساس و عاطفه دور هستند و از تعاملات عاطفی یا میان‌فردی با دیگران خودداری می‌کنند. ارتباطات و تعاملات بیرونی برای هادس غیرقابل درک و تعریف نشده است. برای این افراد، ارتباطات به‌صورت کاملا درونی، شکل می‌گیرد و اغلب خود را درگیر عالم بیرونی نمی‌کنند. از نظر آن‌ها، گفتنی‌ترین حرف‌ها، ناگفتنی است.

کم پیش می‌آید این افراد کسی را بیابند که بتواند آن‌ها را به خوبی درک کند و رفتار و باورهایشان را ارزش نهد. از نظر آن‌ها، ارتباطات بیرونی و تعاملات میان‌فردی، براساس رفع نیازهای سطح پایین شکل می‌گیرد که اصالت انسان را معنایی نمی‌بخشد، عطش سیری‌ناپذیرشان را برای کشف حقیقت و حل شدن در آن، سیراب نمی‌کند و بیشتر باعث ایجاد بازی‌هایی بین آدمیان شده که برای خواسته‌های شخصی، ارضای عقده‌ها و کاملاً کورکورانه شکل می‌گیرد و طرفین را در یک تسلسل بیهوده و بی‌فایده گرفتار می‌کند که گاهی تا نسل‌ها به طول می‌انجامد.

در ارتباط با دیگران، ضعیف عمل می‌کنند. به دلیل سفر به درون و علاقه به سکوت، اغلب افراد کم حرفی هستند و به همین دلیل، دیگران هیچ شناختی نسبت به آن‌ها ندارند. همیشه سرشان در لاک خودشان است؛ نه دوست دارند در مسائل کسی دخالت کنند، نه این اجازه را به دیگران می‌دهند.

علاقه‌ای به اجتماع ندارند؛ آن‌ها محبوبیت بالایی در جمع ندارند و اغلب سرکوب می‌شوند. به همین خاطر، خود را متعلق به این دنیا نمی‌دانند. تمام تصورشان این است که دیگران هیچ درک درستی از مسائل ندارند! گاهی انقدر از آدم‌ها ناامید می‌شوند که گوشه تنهایی و عزلت خودشان، تنها جایی است که به آن‌ها آرامش می‌دهد.