احساس اضطراب و دلواپسی همیشگی برای چند موقعیت.
این خلاصه‌ترین تعریفی است که می‌توان برای اختلال اضطراب فراگیر ارائه کرد.
همانطور که در مقاله گذشته درمورد اخلال اضطرابی خواندیم، گاهی اضطراب می‌تواند پاسخی بهنجار در برابر شرایط تهدیدکننده باشد اما بعضی از افراد اضطراب را به گونه‌ای تقریباً دائمی و مرتبط با تمام وقایع زندگی تجربه می‌کنند.
(پیشنهاد مطالعه: اختلال اضطرابی؛ درد مزمن زندگی ما!)
این اختلال بیش‌از شش ماه طول می‌کشد و عموماً با علائم جسمانی نظیر دشواری در خواب، تحریک‌پذیری و بی‌قراری همراه است.
شیوع این اختلال در زنان دو برابر مردان است و به‌طور متوسط سه تا هشت درصد جامعه در یک‌سال به آن مبتلا می‌شوند.
این‌که چه عواملی موجب بروز این اختلال می‌شود همچنان جای بررسی و پژوهش دارد اما احتمالاً عوامل زیستی و عوامل روانی اجتماعی توامان در ایجاد این اختلال دخیل اند.
این طیف شامل وراثت و تجارب اولیه افراد نیز می‌شود.
۱) اضطراب و نگرانی زیادی که حداقل در شش ماه گذشته در بیشتر روزها وجود داشته‌است.
۲) کنترل نگرانی برای فرد دشوار است.
۳) اضطراب و نگرانی مزبور حداقل با سه تا شش علامت زیر دیده می‌شود: بی‌قراری یا احساس برانگیختگی، زود خسته شدن، اشکال در تمرکز یا خالی شدن ذهن، تحریک‌پذیری، تنیدگی عضلانی، اختلال خواب.
اضطراب، نگرانی یا علائم جسمی موجب ناراحتی بالینی قابل‌توجه یا افت کارکرد اجتماعی شغلی یا سایر جنبه‌های مهم کارکردی فرد می‌شود.
اختلال اضطراب فراگیر نباید ناشی از مصرف دارو و یا بیماری دیگری باشد و توسط اختلال‌های روان‌شناختی دیگر بهتر توجیه شوند.
در درمان اختلال اضطراب فراگیر از دو روش دارودرمانی و روان‌درمانی استفاده می‌شود. داروهایی از قبیل بوسپیرون، بنزودیازپین، یا سایر مهارکننده‌های بازجذب سروتونین از مهم‌ترین تجویزهای مربوط به این اختلال هستند.
همچنین رویکردهای عمده درمانی مورداستفاده برای این اختلال رویکرد شناختی رفتاری، رویکرد حمایتی و رویکرد مبتنی بر بینش است.
۱) درباره‌ی اضطراب و به‌ویژه اختلال اضطراب فراگیر اطلاعات خود را بالا ببریم.
۲) نگرانی‌هایمان را بشناسیم.
۳) برای دسته‌بندی کردن نگرانی‌هایمان اقدام کنیم:
دو نوع عمده نگرانی نگرانی‌های مرتبط با وقایع فعلی و نگرانی‌هایی در خصوص وقایع احتمالی آینده هستند.
۴) برای مدیریت نگرانی‌هایمان خود را مجهز کنیم. شما می‌توانید برای این کار مجموعه روش‌هایی را یاد بگیرید و همیشه با خود به‌همراه داشته باشید. مانند؛
– روش‌های آرام‌سازی متمرکز بر دم و بازدم.
– روش‌های آرام‌سازی متمرکز بر آرام‌سازی عضلات.
– حل مسئله خود را بهبود ببخشید.
– نگرانی‌های خود را بنویسید و با آن‌ها داستان بسازید.
احتمالاً این برای ما ترسناک است که نگرانی‌های خود و عمیق‌ترین ترس‌های ناشی از آن را تصور کنیم و یا بنویسیم، اما پژوهش‌ها نشان داده‌اند که مواجهه با این ترس‌ها و نگرانی‌ها باعث بهبود آن‌ها می‌شود.
مطمئنا همراه داشتن این اختلال با خود در تمام زندگی کار بسیار دشواری است پس بهتر است با انجام قدم‌های کوچک و کمک گرفتن از متخصصین به‌دنبال راه‌های درمان آن باشید.
